|
Na dominującym na Halifax wzgórzem wzniesiono od 1749 roku kolejno cztery dzieła. Czwarta cytadela, wspaniały przykład bastionowych fortyfikacji o gwiaździstym narysie zewnętrnym, której zadaniem było blokowanie lądowego podejścia do twierdzy od strony Stanów Zjednoczonych powstała w pierwszej połowie XIX wieku (budowano ją 28 lat). Wkrótce po ukończeniu budowy, w latach sześćdziesiątych XIX wieku, działa gładkolufowe zastąpiono gwintowanymi, co sprawiło, że cytadela po raz pierwszy w swej historii mogła blokować również port (nowe działa miały większy zasięg).
U wejścia do portu Halifax znajduje się wyspa McNab o długości 4,5 km i szerokości 1,5 km. Na południowym krańcu wyspy usytuowano w latach 1888-92 Fort McNab, który do 1959 roku pełnił kluczową rolę w systemie obronnym portu - najpierw jako bateria artyleryjska, później jako stacja kontroli statków.
Pośrodku portu znajduje się mała wysepka, na której w latach 1750-1815 znajdowały się prymitywne umocnienia, szyblo zastąpione przez fort, znacznie zmodernizowany w latach trzydziestych XIX wieku. Fort Charlotte z wieżą Martello jako redutą centralną był najpotężniejszym dziełem twierdzy. W latach 1864-70 został przebudowany i przystosowany do używania dział gwintowanych.
W roku 1793-1800 (w latach 1795-1800 prace prowadzono według projektu Edwarda, Księcia Kentu) wybudowano Redutę York na wzgórzu panującym nad wejściem do portu. Reduta rozbudowana została w latach sześćdziesiątych XIX wieku i w wieku XX. Miała zabezpieczać twierdzę przed atakiem od strony morza. Cytadela i Reduta York posługiwały się systemem flag do komunikowania się i informowania o ruchach statków. W okresie późniejszym wejście do portu zostało przegrodzone siecią przeciw okrętom podwodnym przeciągniętą od Reduty do wyspy McNab.
W 1792 roku, pod groźbą francuskiej inwazji, wybudowane zostały forty i baterie na Point Pleasant, aby powstrzymać wrogie okręty, które usiłowałyby dostać się do portu od strony zachodniej. W latach 1796-97 Edward, Książę Kentu, zarządził budowę wieży Martello, która miała wzmocnić forty. Wieża Księcia Walii
Wieża Księcia Walii jest kamienna, ma średnicę 3 razy większą od wysokości, parter mieszczący pomieszczenia magazynowe i prochownię, piętro z kazamatami dla czterech dział i pomieszczeniami koszarowymi oraz platformę dla sześciu dział. Drobne modyfikacje wieża przeszła w ciągu XIX wieku.
Na brytyjskich (od 1612 roku) Wyspach Bermudzkich znajdowały się następujące umocnienia:
z lat 1612-25 strzegące przed atakiem Hiszpanii (który zresztą nigdy nie nastąpił): wieża strażnicza Riches Mount na zachód od St.George, 3 forty na Wyspie Zamkowej (Castle Island) zwane King's Castle z redutą Devonshire, Fort Charles, fort Warwick Castle (obecnie w tym miejscu Fort William), St.Catherine's Fort, fort Pembrokes, fort Smiths (na Governor's Island), fort Pagets, Reduta Peninstona (na Paget Island), Fort Danvers (obecnie nazywany mianem Fort Gates), baterie i forty wzdłuż południowego i zachodniego wybrzeża;
z lat 1625-1783: nowe baterie i forty wzdłuż południowego i zachodniego wybrzeża, Burnt Point Fort w Ferry Point i Ferry Island Fort z końca XVII wieku, Fort Popple w Little Head, Fort Św.Dawida z 1738;
z lat 1783-1809 zbudowane po inspekcji wyspy przez kapitana Andrew Durnforda w 1783 roku: przebudowane forty George (były Riches Fort) i St.Catherine (w latach dziewięćdziesiątych) oraz nowa Whale Bay Battery (1798);
z lat 1809-1865 związane z otwarciem w 1809 roku stoczni Royal Navy na zachodnim krańcu wyspy: nowe forty na wyspach St.George i Paget, Fort Victoria z 1835, Fort William z 1853, Fort Albert, The Alexandra Battery i wieża Martello z końca lat czterdziestych. Po roku 1865 umocnienia były tylko utrzymywane w niezmienionym stanie. Nowe baterie pojawiły się dopiero przed pierwszą wojną i w czasie drugiej wojny (amerykańskie).
mariusz@mariwoj.pl |